KALABALIĞIN İÇİNDE YALNIZ GİBİSİN. NEDEN Mİ?
"İÇ"
Aslında yalnızlık denen kavram beş harfli küçücük bir kelime de can
bulacak kadar güçlü ve seni çok seviyor. Fark ediyorsun. Fark ettikçe daha da
kapanıyorsun… Kapatıyorsun… Neye mi? Odalara, duvarlara, yataklara,
koltuklara, dolaplara, önündeki her şeye hatta sağındaki ve solundaki her şeye
kapatıyorsun kendini. Seni bir tek başucunda vızıldayıp duran küçücük bir
hayvan paylaşıyor yaşamla. Fincanın dibinde kurumuş kahve telvesi anlıyor
seni. Üşümüş yorganın, kırışmış
kıyafetlerin anlıyor. Seni, başını koymaktan sana üzülür hale gelmiş yastığın anlıyor. Belki de böyle düşünüyorsun çünkü boğuldun. Çünkü
kayboldun. Nerede mi? İçinde, kalbinin derinlerinde. Arayıp bulamadığın o şeyin
tam üzerinde kayboldun. Arayıp bulamadığın şeyleri tahmin edebiliyorum. Hiç
yoktan ne tür duygular olduklarını.
Sen sevgiyi arıyorsun. İlgiyi, bilgiyi,
ilhamı, konuşmayı, gülmeyi arıyorsun. Sen, yaşamın ve yalnızlığın seninle
ilgilenmesini istiyorsun. Sıktım seni değil mi? Adım kadar eminim ki seni şu an
çok sıktım. Çünkü sen bunu istiyorsun. Kaybettiğin şeyleri birinin bulmasını
önüne koymasını ve al aradığın şey bu demesini istiyorsun. Olur. Ben hep sana
gelir yardım ederim peki sen bana yardım eder misin?
Yorumlar
Yorum Gönder